Staś


Jak wiele bym dał
Żeby Staś kolo mnie stał
By Jego uśmiechnięta twarz
Popatrzyła na mnie jeszcze raz

Tyle uczynił dobrego
Dla rodziny i bliźniego
A Bóg w nie zrozumiały sposób
Zabrał go do niebiosów

Pozostawił wszystkie sprawy
Nie napije się już kawy
Nie podpisze już niczego
Powiedz Boże i dlaczego

Nigdy wnusia nie zawoła
Ze na niego czeka szkoła
A po szkole razem może
Pojeżdżą na traktorze

Sześcioro synów wychował
Ani jeden nie zmanierował
Szkoły wszyscy ukończyli
W życiu się usamodzielnili

Synów jednakowo kochał
O ich zdrowie bardzo dbał
Tyrał jak wół dzień i noc
Miał siły i wewnętrzną moc

Chociaż ludzie go oczerniali
Pewnie nawet go nie znali
Przyszywali mu wciąż łatki
A on miał zawsze czyste sprawki

Bardzo ciężko chorował
Ale zawsze pracował
Zawsze uśmiechnięty był
Szkoda ze tak krotko żył

W sercu i pamięci mej
Będzie kolegą ok
Nie zapomnę nigdy jego
Bo był najlepszym kolegą