Odszedł Król popu

Zmarł  może i    dobry człowiek

Który  się wstydził  pochodzenia

Może tylko przewróciło mu się w głowie

A teraz  rodzina mu  nie powie do widzenia

 

Śpiewał jak artysta czarnoskóry

Choć skóra  mu się nie  podobała

Cala  ekipa lekarzy  stanęła u góry

By  mu  się ona  cała  wybielała

 

Przerabiał  wszystko  co tylko możliwe

Na  swoim ciele  i  na swej skórze

A życie i tak miał nie szczęśliwe

I  po pięćdziesiątce  już wędruje ku górze

 

Długo się trzymał z woalką na twarzy

Choć mu  się wszystko  na nią sypało

Może  zbyt słońce mu białą skórę parzy

I na co mu się to wybielanie przydało

 

Czasami ludzie dochodząc do kariery

Sami  głupimi   stają się bardzo szybko

A  życie ich  nie do zniesienia i  do cholery

I  ginie  ich ludzkość i tracą wszystko

 

Nie  żal mi jego ani  was ludzie

Którzy  słuchacie  tego  jego popa

Mieszkał  w  pałacu  to i tak    jak  w budzie 

A   z  niego nigdy nie zrobili    chłopa